Արվեստը իր տեսակով ինձ համար մեկ այլ յուրօրինակ նկարագրություն ունի: Արվեստը հիմնականում առաջանում է պատկերացումների.սպասումների. չասված խոսքերի և հոգում կատարվող թոհուբոհի պատճառով: Մարդ ունի իդիալններ առանձնահատուկ հոգուն հարազատ սեփական անձիդ համար այն կատարելություն է: Ոմանց համար երգը. մյուսի համար նկարչությունը և ալն բայց իմ իդյալում չկան ձեռքի աշխատանքներ այլ հակառակը իմ իդիալը շնչավոր է ու տարբերվող իր տեսակով; Մարդը Արվեստ է նա իր տեսակով իդեալ է ինձ համար ոչ թե ֆիզիկապես այլ հոգեպես իր արժեքներով:Անկեղծություն կա ավելի բարձր չափանիշ մարդու համար քան անկեղծությունն է:Մարդը իր տեսակով գրքի է նման ինչքան բացես կարող ես կարդալ սովորել թե լավ թե վատ :: Մարդու բարոյական արժեքները պետք է գնահատել ու գնահատելու հետ մեկտեղ վերցնենք լավը իսկ վատ փորձենք անտեսել: Մարդու ներաշխարը նման է տիեզերքի անծայրածիր,գեղեցիկ, կատարյալ: Գրքերից մեկում ըթերցել էի մի հատված որտեղ չար մարդը ընդամենը ձեռքի մեկ հպումով ոչնչացնում է իրեն շրջապատող ամեն ինչ բայց երբ քաղաքում է սկսում բնակվել նա հիվանդանում է նրան բուժող բժիշկը ասում է դու հիվանդացել ես մարդկանց բարի ժպիտներից և նրանց գեղեցիկ ներաշխարհը տեսնելուց բժիշկը ասաց կամ պետք է վերանաս աշխարհից կամ պետք է ապրես բայց ոչ թե չարիք գործելով այլ բարություն անելով նա 1 օր փորձում է լինել բարի և իր սկսած ժամից 1 ժամ անց նա ապաքինվում է և նա խոսք է տալիս ինքը իրեն որ երբեք չի չարանա և ես սա ընդերցելուց հետո մարդուն ինձ համար համարում եմ իդիալ:
ՍԻՐԵՔ ԶՄԻՄԻԱՆՑ ԵՂԵՔ ԲԱՐԻ ԳՆԱՀԱՏՈՂ;
Էրիկ Գևորգյան 