Եղիշե Չարենց՝ Տաղ Անձնական
Թողած Կարսում, գետի ափին, տունս՝ շինված անտաշ քարով,
Կարսը թողած, Կարսի այգին ու հայրենի երկինքը մով
Եվ Կարինե Քոթանճյանին անգամ չասած մնաս բարով –
Ա՜նց եմ կենում հիմա օտար քաղաքների ճանապարհով:
Անց եմ կենում. շուրջս -մարդիկ, շուրջս դեմքեր հազա՜ր-հազա՜ր.
Շուրջս աշխարհն է աղմկում, մարդկային կյանքն անհավասար. –
Եվ ո՞վ կասի՝ ինչո՞ւ ես դու, – ո՞վ կասի, թե ո՞ւր հասար,
Դեմքերը, ախ, բութ են այնպես՝ կարծես շինված են տապարով:
որշ, տաղտկալի ու խելագար երգ է կարծես այս կյանքը մի.
Ինչ-որ մեկի սրտում բացված վերք է կարծես այս կյանքը մի,
Եվ ո՞ւմ համար, էլ ո՞ւմ համար կարոտակեզ երգե հիմի
Սիրտս՝ լցված տարիների սեղմ արճիճով ու կապարով:
Բայց շուրջս թող որքան կուզե աշխարհը այս խնդա, ցնդի –
Ես -հաշմանդամ ու խելագար ու հավիտյա՜ն վտարանդի՝
Դեպի երկի՜նք պիտի գնամ, դեպի եզերքը Ամենտի –
Իմ բա՜րձր, հին ու աստղային երազների ճանապարհով…
Ու էլ ամե՛ն մեղքի համար սիրտս հիմա ունի ներում.
Պիտի անդարձ ես հեռանամ, պիտի գնամ՝ ա՛չքս է հեռուն.
Թե Կարինե Քոթանճյանին տեսնեք Կարսի փողոցներում –
Ասե՛ք նրան՝ Չարենցն ասավ -մնաս բարո՜վ, մնաս բարո՜վ…
1919
Չարենցը հեռանում էր Կարսից, հեռանում էր չուզենալով: Հեռանում էր և իր ծննդավայրից և սիրելի աղջկանից և դա Չարենցը դժվար էր տանում: Նա գնացել էր առանց հրաժեշտ տալու իր սիրած աղջկան: Չարենցը նշում է, որ անծանոթ դեմքեր էին իրեն շրջապատել, և այդ անծանոթ դեմքերն այնքան բութ էին:
Նա հեռանում էր մտածելով. << Ինչ-որ մեկի սրտում բացված վերք է կարծես այս կյանքը մի>>: Եվ արդեն ամեն մեղքի համար նրա սիրտը ուներ ներում:
Հեռացավ Չարենցը Կարսից, Կարինե Քոթանջյանից ասելով. <<Թե Կարինե Քոթանջյանին տեսնեք Կարսի փողոցներում, ասեք Չարենցն ասավ մնաս բարով, մնաս բարով>>
Էրիկ Գևորգյան 